| |
Το χρέος μας στην παράδοση
Άρθρο του Κωνσταντίνου Βερνίκου, προέδρου του Συλλόγου Σαγκριωτών Νάξου, Μέλος του Δ.Σ. της Ο.ΝΑ.Σ.
Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, οι άνθρωποι που ασχολούμαστε με το συλλογικό κίνημα, αλλά και όλοι νομίζω, εντυπωσιαστήκαμε με το θέμα που επελέγη-κληρώθηκε στις φετινές Πανελλαδικές εξετάσεις και αφορούσε την παράδοση. Διαπιστώσαμε τη σοβαρότητα με την οποία η πολιτεία προσεγγίζει την παράδοση, τη σημασία που δίνει σε αυτή, με το να συμπεριλάβει στα θέματα των Πανελλαδικών εξετάσεων θέμα με τέτοιο περιεχόμενο.
Ο νομπελίστας Γ. Σεφέρης στο έργο του «Δοκιμές», από το οποίο επελέγη το υπόψη θέμα, προβληματίζεται σχετικά με την παράδοση. Επισημαίνει πως η γεωγραφική θέση της χώρας μας είναι τέτοια που μας φέρνει σε επαφή με διάφορες επιρροές και ενδεχομένως με κινδύνους. Τονίζει ότι οι κίνδυνοι αυτοί μπορούν να αποσοβηθούν με την ακλόνητη πίστη στον εαυτό μας, επισημαίνοντας δε ότι ο Ελληνισμός είναι κάτι το ζωντανό και είναι αυτό που κάνει τον κάθε ένα μας να νιώθει μέρος του συνόλου με συγκεκριμένη ταυτότητα και ρίζες.
Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ άλλοτε, η παράδοση είναι επίκαιρη. Από όλους μας αβίαστα βγαίνει ένα ερώτημα γιατί οι νέες και οι νέοι είναι μακριά; Τι φταίει; Φταίει η νοοτροπία τους, η παιδεία τους, η οικογένειά τους, η πνευματική ηγεσία τους, η παγκοσμιοποίηση, ο πολυπολιτισμός;
Πιστεύω πως φταίνε και όλα μαζί και κάθε ένα χωριστά. Φταίει η νοοτροπία της νεολαίας γιατί αμφισβητεί με στείρο τρόπο τις παραδόσεις θεωρώντας ότι αποτελούν έκφραση συντήρησης. Η τάση προς το νέο συνδυάζοντάς το με την απειρία, τους οδηγεί σε μια αλαζονική στάση που καταλήγει στην άρνηση του χθεσινού τρόπου σκέψης, έκφρασης, συμπεριφοράς, τρόπου ζωής. Φταίει η παιδεία, η οποία ενώ έπρεπε, μεταξύ των άλλων, να τους παρέχει μια ανθρωπιστική παιδεία στην οποία θα συμπεριλαμβάνονταν μια ευρύτερη καλλιέργεια, άρα και προσηλυτισμό στις αξίες του παρελθόντος και την πολιτιστική κληρονομιά, τους προωθεί στη στείρα αποστήθιση γνώσεων εφήμερης χρησιμότητας.
Φταίνε τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία στο βωμό του κέρδους και των συμφερόντων, προβάλλουν ξένα, αρνητικά, εφήμερα πρότυπα, με αποτέλεσμα οι νέοι να απομακρύνονται από την κουλτούρα των γονιών και των παππούδων τους. Δυστυχώς φταίει η οικογένεια, οι σημερινοί γονείς δε διαθέτουν χρόνο για να μεταφέρουν τις απαραίτητες και σχετικές με την παράδοση γνώσεις στα παιδιά τους, καθόσον κυριαρχεί μέσα τους το άγχος της κάλυψης των αυξημένων καθημερινών αναγκών. Έπαψε πλέον η οικογένεια να τρώει ολόκληρη μαζί, να συζητάει, να συναποφασίζει. Καθένας τρώει μόνος του, έχει δική του τηλεόραση στο δωμάτιό του με αποτέλεσμα την απομόνωση και φυσικά κάνει ό,τι θέλει μόνος του.
Φταίει μια μεγάλη μερίδα των ανθρώπων του πνεύματος, οι οποίοι συνεπαρμένοι από πνευματικό ελιτισμό και υπεροπτική αντίληψη, αρνούνται στην ιδέα να μεταδώσουν εκείνα τα φώτα, ώστε να αφυπνισθεί η Εθνική τους συνείδηση. Άφησα τελευταία την παγκοσμιοποίηση, τον πολυπολιτισμό και το διεθνισμό, έννοιες που οδηγούν στην απώλεια των ιδιαιτεροτήτων των λαών και υποβαθμίζουν την πολυπολιτισμική ομοιομορφία.
Επιβάλλεται για την επανασύνδεση των νέων με την παράδοση:
-
Η παιδεία η οποία αφού αποκτήσει ηθικοπλαστικό λόγο, να απαιτήσουμε να εμφυσήσει στους νέους τα ιδεώδη της παράδοσης και να οικοδομήσει μια βιωματική σχέση των νέων με το παρελθόν και την παράδοση.
-
Οι πνευματικοί άνθρωποι μέσα από το δημιουργικό τους έργο να ωθήσουν τους νέους να γνωρίσουν, να αγαπήσουν και να σεβαστούν την παράδοση.
-
Οι γονείς να αναζητήσουν τρόπους και να γαλουχήσουν τα παιδιά τους με την γνώση των θησαυρών του παρελθόντος και με την ιδέα ότι το να είναι ανιστόρητα δεν συνάδει με την αξιοπρέπειά τους και την ιδιότητά τους ως μελών μιας κοινωνίας.
-
Τέλος, η πολιτεία να εκδηλώσει με κρατικές πρωτοβουλίες την προβολή των εθνικών θησαυρών από τα κρατικά μέσα ενημέρωσης και όχι μόνο, τη διοργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων και εκπόνηση σχετικών προγραμμάτων, ώστε οι νέοι να έλθουν σε επαφή με την παράδοση, με κάθε μορφή λαϊκής τέχνης και με την πολιτιστική κληρονομιά γενικότερα.
Είναι χρέος όλων μας να επαγρυπνούμε για την ιστορία μας, τις λαϊκές μας παραδόσεις, την αξιοπρέπειά μας στην εθνική μας υπόσταση. Εδώ θα ήθελα να επισημάνω την σπουδαιότητα του ρόλου που έχει να διαδραματίσει το συλλογικό κίνημα, για αυτή του την αποστολή. Πρέπει να αφυπνιστεί να ανασυντάξει τις δυνάμεις του και με φρέσκιες ιδέες να συνεργαστεί με όλους εκείνους τους φορείς (Οικογένεια, Σχολείο, Τοπικό Συμβούλιο, Δήμος, Νομαρχία, Κεντρική Εξουσία, μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, Μέσα Ενημέρωσης), που μπορούν μαζί να επαναφέρουν στο προσκήνιο την παράδοση και με ένα σύγχρονο τρόπο να την παντρέψουν με την σύγχρονη ζωή των νέων. Είναι χρέος όλων προς τα παιδιά μας, προς τις επόμενες γενιές.
|
Εκτυπώσιμη Μορφή
